یادداشت// فاطمه منتظر- پیش از اینکه اقدامات انجام شده از سوی مسئولان را مورد ارزیابی قرار دهیم، همه باید از خودمان بپرسیم که تا چه میزان در کاهش ابتلاها درست رفتار کردهایم و تا چه میزان به انواع پروتکلهای بهداشتی وفادار بودهایم.
موضوع نگرانی کننده در اینجا آن است که یکی از مهمترین مسائلی که اکنون با آن درگیر هستیم، مساله ترددهای غیرضروری افراد است که باید به هر نحوی از آن اجتناب شود و نباید به بهانه تعطیلی و با خودخواهی عدهای وضعیت از این شرایطی که اکنون در آن قرار داریم بدتر شود.
گویی عدهای هنوز باور ندارند که کرونا پیش از آن که به خود بیاییم ما را درگیر خود خواهد کرد و در سریعترین زمان ممکن فرصت باقیمانده عمرمان را از ما خواهد گرفت.
در شرایط فعلی مراعات و محدودیت های سفر رفتن مردم و نیز رعایت پروتکل های بهداشتی از الزامات فرهنگی و اجتماعی محسوب میشود. همه بر این امر واقف هستند که سفر و افزایش تردد به استانهای گردشگری شمالی ایران موجب افزایش شدید کرونا در کشور شد بنابراین لازم است مسئولین در این زمینه تصمیمات جدی تری را اتخاذ کنند. درک این مساله که افزایش سفر موجب همه گیری بیشتر کرونا در کشور و در نتیجه بالارفتن نمودار مرگ و میر در کشور میشود نیاز به فرهنگسازی دارد.
افرادی که در این شرایط بحرانی اقدام به سفر میکنند فاقد درک و شخصیت اجتماعی هستند و خودخواهی و آسیب به دیگران را به اوج رسانده و چنین رفتاری بیانگر سطح درک و فرهنگ پایین عدهای است که سلامت جامعه را فدای لذت و خوشگذرانی شخصی خود میکنند. چنین رفتاری نوعی دشمنی و دهن کجی به کادر درمان و مدافعان سلامت کشور است که بیش از هفت ماه است که در شرایط سخت کار کرده و شهید دادهاند تا بتوانند در کاهش بیماری و تالمات مردم کشور قدمیبرداشته باشند. حال چگونه است که برخی به خود اجازه می دهند نه تنها این زحمات را نادیده بگیرند بلکه به نوعی باعث بحرانیتر شدن وضع سلامت کشور شوند؟
اکنون جا دارد تا مسئولان نسبت به این امر ملاحظات را کنار گذاشته و با جدیت بیشتری تصمیمات بازدارندگی اتخاذ کنند. کرونا ماههاست که کشور را درگیر کرده و باعث مشکلات اقتصادی، بهداشتی و اجتماعی و حتی آموزشی شده است و ادامه دار شدن این وضعیت کشور و مردم را در تنگنای بیشتری قرار می دهد و مسببان امر باید پاسخگوی همه مردم باشند.
این بیماری نیازمند مشارکت و همکاری همگانی و همه اقشار جامعه است و نمیتوان سنگینی بار آن را تنها بر دوش دولت و کادر درمان انداخت چراکه عدم مشارکت عمومی منجر به وخامت اوضاع میشود و چرخه اقدامات دولت و مراعات دیگران بی اثر شده و از بین می رود.